ძველ, ღრიჭინა მაგიდასთან, გატეხილ სკამზე, გაცვეთილი და დახეული ტანსაცმლის გროვაში, თბილად შეფუთული ბავშვი ზის, პურის ნამცეცებს, თავისი პატარა თითებით აგროვებს და ხარბად ყლაპავს. ძირს, არც ერთი ნამცეცი არ უნდა დავარდეს… ოქროს ტოლფასია! ხან ყნოსავს თავის პურის ნაჭერს, ხან ლოყას ადებს… თითქოს, ამაზე გემრიელი, არასდროს არაფერი უჭამია. და ეს მართლაც ასეა, პურზე გემრიელი, მხოლოდ მაღაზიის ერთჯერადი სუპია, მაგრამ, ძვირი ღირს – მთელი 70 თეთრი!

«აი, გავხდები ჰალკი და ვნახოთ, სათამაშოებს როგორ არ გვათხოვებენ! ყველას ვცემ, ვინც მე და ჩემს ძმებს გვაწყენინებს! ნახე, როგორ კუნთებს „გავიზრდი“» – ბრაზობს მალხაზი. ეზოში, მეზობლის ბავშვებმა ისევ არ ათხოვეს ველოსიპედი. მის ძმას კი, პულტიანი მანქანა არ მისცეს. ბიჭუნას უბრალოდ ხელში უნდოდა მისი დაჭერა. ისინი ხომ, არასდროს, არაფერს არ აფუჭებენ. „ბოროტი“ ბავშვები კი, ეუბნებიან: „საკუთარი სათამაშოები უნდა გქონდეთ!“ მაგრამ, 6 წლის რამაზის, 5 წლის მალხაზს და 3 წლის გრიგოლს სათამაშოები კი არა, ხანდახან ლუკმა პურიც კი არ აქვთ.

კრავჩენკოების ოჯახში საშინელება ხდება! ოჯახის უფროსს, კობას ატროფიამ და გლაუკომამ მხედველობა წაართვა. მისმა მეუღლემ, ირინამ, ორი ჩვილი დაკარგა და მას შემდეგ, გაუთავებლად გლოვობს. მაგრამ, მშობლების თავის ტკივილი – ორი გაზრდილი ბავშვია, რომლებიც ცერებრალური დამბლით იტანჯებიან! 20 წლის დიანას ცერებრალური დამბლის გარდა, აუტიზმიც აქვს. სიარული უჭირს. ფეხებზე ორი ოპერაცია გაუკეთდა და მესამეც სჭირდება. დიანას ძმა, 13 წლის იგორი ბევრად უარეს მდგომარეობაშია. სიარულიც კი არ შეუძლია. ის მთლიანად დამოკიდებულია დედასა და მამაზე.

„კვამლში გახვეულებს გაგვეღვიძა, სუნთქვა გვიჭირდა. ბავშვები ახველებდნენ, იგუდებოდნენ, შიშისგან ყვიროდნენ. ყველას კარისკენ ვუბიძგებდი გიჟივით. ჩვენს ბინას ცეცხლი ეკიდა! ქუჩიდანაც ჩანდა. ეზოში ყვიროდნენ: „სახლი იწვისო!“ გარეთ რომ ავღმოჩნდით, უცებ მივხვდი, რომ ჩვენთან ერთად ბასილი არ არის. ის ზემოთ დარჩა, ცეცხლში! დაჩოქილი, გიჟივით ვევედრებოდი უფალს: „ღმერთო, ღმერთო! იქ ჩემი შვილია, ოღონდ მოასწრონ მისი გამოყვანა! გემუდარები, გადამირჩინე!“

„დედიკო, როდის მოხვალ ბოლოს და ბოლოს? მე თუ უშენოდ ასე ცუდად ვარ, როგორ შეიძლება შენ კარგად იყო?.. დედიკოს უნდა გავაგებინოთ, რომ ყოველდღე მწარედ ვტირი, მაშინ ის ბილეთს იყიდის და აუცილებლად ჩამოვა…“ პატარა ლუკას ძალიან ბევრი კითხვა აქვს და გეგმავს, როგორ დაიბრუნოს თავისი დედიკო. ნუთუ მას არ სჭირდება ამისთანა კარგი ბიჭი? მან ხომ ხატვაც იცის, წერაც და შეშის მოტანაც შეუძლია. კიდევ რა უნდა გააკეთოს, დედა რომ მოვიდეს?

მართლა ასე ხდება, მეგობრებო? შაინიძეების ოჯახის ტრაგედია 2021 წლის 21 მარტს დაიწყო. ერთმა ნაპერწკალმა მათი სახლი ფერფლად აქცია, ცხოვრება კი – კოშმარად. ერთმა ნაპერწკალმა, შვიდი წლის იზაბელას, ხუთი წლის რეზის, სამი წლის აზამინას წაართვა ბავშვობა, მათ მშობლებს კი – სულიერი სიმშვიდე.