თქვენ ორწლიანი ტკივილისგან და ტანჯვისგან იხსენით ლუკა! თქვენ მას ნორმალურად ჯდომისა და დგომის უნარი დაუბრუნეთ, მასაჟების შემდეგ კი ის კვლავ შეძლებს სიარულს. გოგატიშვილების ოჯახი გლოცავთ, თქვენ მათი გმირები ხართ! ყველაზე გულთბილ, საუკეთესო სურვილებს გიგზავნიან! სანამ საბოლოოდ არ განიკურნება, ლუკა ჩვენი მზრუნველობის ქვეშ რჩება. თქვენ კი, მეგობრებო, შეგიძლიათ დაეხმაროთ ამ ოჯახს, რომ მან რეაბილიტაცია გაიაროს და საბოლოოდ გამოჯანმრთელდეს. თუკი გიმძიმთ საყოფაცხოვრებო სირთულეებისა და გადაუჭრელი საკითხების გამო, რამდენიმე წამით ყურადღება ჩვენს „ფეისბუქის“ პოსტებზე გადაიტანეთ; ან უმჯობესია, ჩვენს ნებისმიერ ბენეფიციარს დაურეკოთ და ყველა თქვენი პრობლემა უმნიშვნელოდ მოგეჩვენებათ მათთან შედარებით, ვისაც ცხოვრების ყველაზე მძიმე წუთს დაეხმარეთ.

ნატა (12 წლის): ხანდახან, თვალებს მაგრად ვხუჭავ, ხელებს აი, ასე ვადებ ერთმანეთს და ჩუმად ვლოცულობ. წარმოვიდგენ, როგორ დავდივარ, დავრბივარ, როგორ მივდივარ მეგობრის მოსანახულებლად საკუთარი ფეხებით, ეკლესიაში ერთად როგორ მივდივართ! ნეტავ… თავს ეტლის გარეშე დავხატავდი. ამ ბორბლების გარეშე! ექიმები ამბობენ, რომ სიარულს ვერ შევძლებ. თქვენ როგორ ფიქრობთ? მე მჯერა! უფალი ჩემს ხმას შეისმენს! ის ხომ კეთილ, პატარა გოგონებს ეხმარება?!

„ნახე, დეიდა, პურის ერთი ნატეხიღა დაგვრჩა!“ — ამ სიტყვებით შემეგება კარში ორი წლის ნიკუშა და მწარედ ატირდა. საშინელება ის არის, რომ ეს ნატეხი ხუთ ნაწილად უნდა გაიყოს. ნინო, დედა (30 წლის): „შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რამხელა გამოცდაა დედისთვის იმის დანახვა, რომ შენი შვილი შიმშილის გამო ტირის! მე ძალიან ავად ვარ, ეპილეფსია მაქვს. ამიტომ, როცა ვაჟთან ერთად სამშობიაროდან გამომწერეს, ძუძუსაც ვერ ვაჭმევდი. ბავშვის საკვების ფული არ მქონდა, ელემენტარული, ბოთლიც კი არ მქონდა ხელოვნური კვებისთვის. ჩემი საწყალი ბიჭი! რა ძალიან ტიროდა, დაოსებამდე, მეგონა, რომ დაიხრჩობოდა! შემეშინდა და სასწრაფოს გამოვუძახე. ექიმები მაშინვე მიხვდნენ, რომ ბავშვი მშიერი იყო და სასწრაფოს მძღოლმა ბავშვს მთელი ყუთი ხელოვნური საკვები და ბოთლი უყიდა. აი, ასე, კეთილი ადამიანების დახმარებით გავიტანეთ თავი!

თუ სიკვდილი გვიწერია – სამივე მოვკვდებით
– ამბობს ბავშვების დედა, ია.
„დედა ბორბლებზე დადის და ძალიან სტკივა, მაგრამ მე მას წამლებს ვაძლევ!“ – პატარა, ლამაზი ქეთი ზღურბლიდანვე ისეთი სიამაყითა და ბავშვური გულუბრყვილობით შემოგვძახის, რომლისგანაც უფროსებს მაშინვე ცრემლი ადგებათ თვალებზე. ის „მზიანი ბავშვია“ – როგორც ახლა დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვებს ეძახიან… „დედა, დე, სტუმრები გვყავს!“ – ეს მშვენიერი გოგონა, რომელიც მართლაც მზეს ჰგავს, მხიარული ყიჟინით შერბის ოთახში და დამხმარე ეტლში მჯდომ ქალს მუხლებზე ახტება…

ვნახო ის კეთილი ადამიანები, ვინც დამეხმარა სიბრმავისგან თავის დაღწევაში, და რა თქმა უნდა, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი ადამიანი დედამიწის ზურგზე, ჩემი მეუღლე – ანა.

თითქოს, ყველანაირმა უბედურებამ ჭილაშვილების ოჯახში, ამ მძიმედ დაავადებულ ბავშვებთან დაიდო ბინა! ღმერთო, გადაარჩინე! „ჩემს შვილიშვილებს ეშმაკმა წაართვა ენა,“ – ხმამაღლა ფიქრობს ნინო ბებია. იმდენად დარწმუნებულია ამაში, რომ მეც კი, კორესპონდენტს, წამით მომეჩვენა, რომ ბოროტი სული იქ, იმ ნახევრად დანგრეული ბნელი სახლის კუთხეში იმალებოდა.

ამ ავი სულებისგან დაწყევლილი სახლიდან უსასრულო მოთქმა, გოდება და ტირილი ისმის. აქ სიხარულსა და დღესასწაულს ვერასდროს ნახავთ! აბსოლუტურად ყველა ავად არის და ბავშვები შიმშილობენ! ყველანაირმა უბედურებამ ჭილაშვილების ოჯახში დაიდო ბინა. საქართველოში უამრავი ოჯახის მდგომარეობა ნამდვილად სავალალოა. უამრავი ადამიანი შიმშილობს, ბავშვები ავადმყოფობენ, მაგრამ იშვიათია ასე, ყველანაირი გასაჭირი ერთად რომ იყოს თავმოყრილი. მაგრამ, ხომ მარტონი არ არიან?! არა, მეგობრებო?! მათ ჩვენ ვყავართ! საქართველოში ხომ, ყველაზე გულისხმიერი და კეთილი ადამიანები ცხოვრობენ!