გულზე ხელი დაიდეთ და თქვით: სიღარიბე სამარცხვინოა? როდესაც სახლში ყველასთვის საკმარისი ჩუსტი არ არის, წინდები კი, გაფუჭებულ იატაკზე იხევა – ეს სამარცხვინოა? ან, როდესაც კარები არ იკეტება და ხვრელებიდან სახლში გველები მოძვრებიან – ეს სამარცხვინოა? როდესაც შვილები ეუბნებიან დედას, რომ ძალიან, ძალიან შიათ – ეს სამარცხვინოა?

ეს ხომ, სახლიც კი არ არის, სახლის ჩონჩხია, რომლის თითოეულ ძვალსაც გაარჩევთ. გარე კედლებისგან, მხოლოდ ხის ფიცრები დარჩა. ეს ქოხი იმდენად განადგურებულია, რომ მისი ნებისმიერი ნაწილის მომტვრევა ხელით არის შესაძლებელი. შიგნით კი, დღისითაც შუქი უნდა აანთო, ერთმანეთი რომ დაინახო, იმდენად ბნელა. ამიტომაც, მუდმივად ანთია ორი მბჟუტავი ნათურა. ცოტა ხანს ასე რომ იჯდები, და თვალი რომ მიეჩვევა, ბინადრების სახეების გარჩევას მოახერხებ. ცხრა ადამიანი ცხოვრობს – ექვსი ბავშვი და სამი ზრდასრული. ამ სიბნელეში და სივიწროვეში.

ეს ბავშვები დაიბადნენ სარდაფ-გამოქვაბულში, სადაც ვირთხები ცხოვრობენ. არა კეთილმოწყობილში, არამედ ნამდვილ სარდაფში, ვირთხებთან ერთად. ვდარდობთ იმ ბავშვების გამო, რომლებიც სარდაფში სასტიკ ომს ემალებიან, და ვერ ვამჩნევთ საკუთარ მიწა-წყალზე, საკუთარ ბავშვებს… ცხარე ცრემლით ვტირით იმ ბავშვების გამო, ვინც შეიძლება ტყვიას ემსხვერპლონ, და არაფრის გაგონება არ გვსურს მათზე, ვინც საქართველოში, მშვიდობიან დროს შიმშილითა და სიცივით კვდება.

რაც არ უნდა ეცადოს, დედა ვერ გააგებინებს, რომ მატერიალური კეთილდღეობა, არ არის ბედნიერების საწინდარი, რომ მარტო პურით არ ცხოვრობს ადამიანი. სამი წლის ნიას, ხუთი წლის ნიკას და ათი წლის რომას, დიდი ხანია აღარ სჯერათ ასეთი ზღაპრების.

უთი მშიერი ბავშვი და სნეული, პენსიონერი მშობლები. ლალი, მალე ჭკუიდან შეიშლება! მისი ამოცანაა, შვიდი ადამიანის მაგივრად ფიქრი. პირველ რიგში რაზე უნდა იფიქროს? დედას მეექვსე ოპერაცია სჭირდება – თიაქარი უნდა ამოკვეთონ. ფული საიდან მოიტანოს – არ იცის. მაღაზიაში ვალი არის გადასახდელი – 200 ლარი, თორემ, აღარ მისცემენ პროდუქტს. ტყუპები ნინო და ციაკო ტირიან და ბაღში ითხოვენ წასვლას, მაგრამ არ აქვთ არც ტანსაცმელი, არც ფეხსაცმელი, ამიტომაც, იძულებულია, სახლში რომ დატოვოს.

მათი სახლის სახურავი სულ ხავსით არის დაფარული, კედლებზე იმხელა ღრიჭოებია, რომ შეიძლება „ბუა“ შემოძვრეს და ბავშვები შეაშინოს. „ქარის დროს ასე წუის: „იუუ-იუუუ“. დედა გვეუბნება: კარგად თუ არ მოვიქცევით, თავისთან წაგვიყვანთო“. – ყვება ხუთი წლის ბარბარე და კედლებზე ღრიჭოებს გვაჩვენებს. ის და მისი შვიდი წლის ძმა პაპუნა, ცდილობენ კარგი ბავშვები იყვნენ, არ იტირონ, როდესაც დედას მათთვის საჭმელი არ აქვს. აი პატარა ელენე კი, რომელიც მალე ორი წლის გახდება, სულ ტირის და ტირის… ბავშებს ეშინიათ: უცებ, ბუა რომ ვერ მიხვდეს, ვინ ტიროდა და ყველანი ერთად რომ წაიყვანოს? მათ გარეშე, დედიკომ რა უნდა ქნას? მათ რა უნდა ქნან მის გარეშე?