ატარა საბა, როგორც მტრებს, ისე გვიყურებს და გულში იკრავს თავის პურის ნაჭერს. მას არავის დაუთმობს. არც დედიკოს, და არც ძმას! იცის, რომ დღეისთვის, ეს ბოლო ნაჭერია, ყველაზე გემრიელი ლუკმა. ხვალ კი, შეიძლება აღარც იყოს.

დილით ის სკოლაში მიდის, მერე კი, ნავსადგურში, ჯართის შესაგროვებლად… ბევრი რკინის „ხარახურა“ უნდა მოაგროვოს, წამლები რომ უყიდოს ბებოს. ასეთია 12 წლის თემურის ყოველდღიური ცხოვრება. მას ახსოვს, როგორ უვლიდა ბებო, როგორ უყვებოდა ზღაპრებს, ლოყაზე როგორ ეფერებოდა ალერსიანი, დამჭკნარი ხელით და ეუბნებოდა: „ჩემი თვალის სინათლე ხარ, ჩემი იმედი, ჩემი ყველაფერი ხარ შენ!“

დედა დრაკონს თუ არ მოკლავს, ის პატარა საბას წაართმევს მწვანე თვითმფრინავს და კანფეტს, რომელიც არ აქვს. მწვანე თვითმფრინავი, გემრიელი კანფეტი და სპაიდერმენის ფორმა – ეს ყველაფერი წარმოსახვითია, დრაკონიც მხოლოდ ბიჭუნას ფანტაზიებში არსებობს. ყველაფერს სწორედ მას აბრალებენ: პური არ აქვთ – დრაკონმა წაიღო, დაიხა ერთადერთი წყვილი ფეხსაცმელი – ალბათ, სანამ ეძინათ, ბოროტმა დრაკონმა დაღეჭა. სკამი გატყდა – ოჰ, ალბათ, ისევ იმ საძაგელმა დრაკონმა გატეხა სკამი. რა ქნან, აბა? როგორ უნდა აუხსნა ხუთი წლის საბას და ოთხი წლის დავითს, რომ არ გააჩნიათ არაფერი, რაც აქვთ სხვა ბავშვებს? გააგებინებ? ამიტომაც, იძულებულები არიან, ყველაფერი ბოროტ დრაკონს დააბრალონ.

საქართველოში, მარტოხელა დედობა განაჩენია! მდგომარეობა ორმაგად საშინელია, როდესაც პატარა შვილებს მარტოდ ვერ დატოვებ, რომ იმუშავო. პროდუქტი კი იმდენად გაძვირდა, რომ მიზერული სოციალური დახმარება არაფერში გყოფნის. „როდესაც ფული გამომელევა, მათხოვრად ვარ ქცეული, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით: ხან მაღაზიაში ვიხვეწები პროდუქტს, ხან მეზობლებთან“, – ამბობს დედა ნათია, და დარცხვენილი, სახეზე იფარებს ხელებს. ბავშვებს ყოველდღე ებოდიშება, რომ არ გამოსდის კარგი დედობა. განა ასეთი ცხოვრება უნდოდა მათთვის, როდესაც უფალს სთხოვდა, შვილი ეჩუქებინა მისთვის!

ლიკა (6 წლის): დილაობით, დედიკო ძალიან მაგრად მეხუტება, რომ გამათბოს. მერე ჩაის ვსვამთ. მერე მეზობელთან მტოვებს, თვითონ კი ძროხის „საწვალებლად“ მიდის.
– რას ნიშნავს, „საწვალებლად“???
ლიკა: როგორ გითხრა… რძე რომ მოგვცეს… მოსაწველად… შენ იცი, როგორ უნდა? დედამ იცის! ყოჩაღი მყავს. მაგრამ ჯერ არ ვიცი, რამდენი ძროხა უნდა მოწველოს, მე რომ ცეკვაზე მატაროს. „ამდენამდე“ დათვლა ჯერ არ ვიცი. (ყვება პატარა ლიკა და დედიკოს ლოყაზე ნაზად ეფერება.) კანფეტი არასდროს არ მინდა. არ ვთხოვ დედიკოს… მაგრამ, ხანდახან თვითონ მოაქვს ხოლმე. მე არ ვთხოვ. მართლა მართლა!

გვანცა (10 წლის): იცი, ეს როგორ მოხდა… ისეთი ბედნიერი ვიყავი, როდესაც დედამ მითხრა რომ ჩემი ოცნების ახდენის დღე დადგა! ლამაზი კაბა ჩავიცვი და ნაყინის საყიდლად წავედით! ნამდვილი ნაყინის! 80 თეთრი ღირდა.