„ძლიერები უნდა ვიყოთ, ჩვენი წყენინება, აზრადაც რომ არ მოუვიდეს ვინმეს, – ამბობს რვა წლის მერი და თავის საჭიდაო ფორმას იცვამს. – ყველამ უნდა იცოდეს, რომ ჩვენთან ხუმრობა არ შეიძლება!“

„ყურებზე ხელები მაგრად მიიფარე და მალე შემოდი, თორემ ახლა დაიწყება!“ – მეუბნება ექვსი წლის ამირანი. „მორჩა, უკვე დაიწყო! დიდხანს გაგრძელდება, უნდა შეეგუოთ“, – მეუბნება რეზიკო და ხელებს ყურებზე იფარებს. ხუთი თვის ნინო და სამი წლის ლუკა ერთხმად, უნისონში ტირიან. ნინოს შია, ლუკა კი ბანს აძლევს. „ეგ ოღონდ ატირე“. – მეუბნება ამირანი და ბიჭუნა ოთახიდან გაჰყავს, რომ დაელაპარაკოს და დაამშვიდოს.

„ოჰ, რა ძნელია, დედიკო ავად რომ არის! თეკლას გამოა ეს ყველაფერი!“ – ამბობს შვიდი წლის ლუკა და დედას თავზე ეფერება. ოთხი შვილის დედა, წელიწადზე მეტია წევს. დედასთან ერთად, საწოლში სხედან ხუთი წლის გვანცა, ოთხი წლის ევა და ერთი წლის თეკლა.

„ლამაზი თოჯინები, მდიდარი ბავშვებისთვისაა, ველოსიპედიც მათ აქვთ! თუ უნდათ, გათხოვებენ, თუ არ უნდათ – არა…“ – გვითხრა 5 წლის ნატალიმ – „დედა ამბობს, რომ ჩვენ ღარიბები ვართ. ხშირად, საჭმელიც არ გვაქვს… მე კი, ველოსიპედზე ვოცნებობ!“
„აი, თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ, რომ სოციალური სასადილოს წვნიანის ნაცვლად, გემრიელ საჭმელს ვჭამ… იმას, რაც მინდა!“ – ამბობს 10 წლის მარიამი.

ათი წლის ვენერას, არ ჰყავს მეგობრები და დარწმუნებულია, რომ არც არასდროს ეყოლება. ღატაკებთან მეგობრობა არავის უნდა. „ვგრძნობ, რომ თავს მარიდებენ. ჩემს გვერდით არ სხდებიან, ჩემთან თამაში არ უნდათ. არაფერს მეუბნებიან, მაგრამ ისე მექცევიან, რომ აი, აქ მტკივა“, – ამბობს ვენერა და ხელს გულზე იდებს.

„კარგია, რომ მოხვედი, თორემ ხან დედას ვაბრაზებ, ხან ბებოს, მთელი დღე. ეხლა ვაპირებდი დაიკოსთვის მეწყენინებინა“, – წარბშეკრული ამბობს ნიკოლოზი და დემონსტრაციულად ეხვევა თავის დას. მივუსწარით! დის წყენინება არ გამოუვიდა.