„ვუყურებ ჩემს თავს და ვფიქრობ, ნეტა, საერთოდ რატომ გავჩნდი ამ ქვეყანაზე? ავადმყოფობის, ტკივილის და შიმშილის გარდა, არაფერი მინახავს ცხოვრებაში… დედა! აბორტი მაინც გაგეკეთებინა, შენ ხომ მამასგანაც კარგი არაფერი გახსოვს?! რატომ გამაჩინე, რატომ?“ – აი, ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი მერიმ და თვალებიდან ცრემლის ნიაღვარი წასკდა.

„ჩემნაირი მარტოხელა ადამიანებისთვის საშინელი განაჩენი გამოაქვთ სწორედ იმ ხელმძღვანელებს, ვინც ვალდებულია იზრუნოს შეჭირვებულ ადამიანებზე! მე ხომ საქართველოს მოქალაქე ვარ და ვამაყობ ამით! მაგრამ ღმერთო ჩემო, როგორ მტკივა! ჩემი აზრით, ადამიანებთან ასე მოპყრობა არ შეიძლება!..

54 წლის გოჰარის ცხოვრების ერთადერთი ნათელი მოგონებაა, თუ როგორ ყიდულობდა მას კანფეტებს ბებო, 50 წლის წინ! სულ ეს არის! მისი გული აუხდენელი ოცნებებისა და დამსხვრეული იმედების სასაფლაოდ იქცა. ორი წლის იყო, როდესაც მამამ მიატოვა. შვილი აღარასდროს უნახავს მას შემდეგ. სამაგიეროდ გოჰარი უყურებდა, როგორ ეფერებოდა და კოცნიდა ის თავის სხვა შვილებს.

„უკვე ოცდაათი წელია ასეთ გაუსაძლის მდგომარეობაში იმყოფება ჩემი ერთადერთი შვილი. გესმით ჩემი ტკივილი და ჩემი უმწეობა? არა, არ გესმით და უფალს ვთხოვ, არც არასდროს არცერთს ეს სიმწარე არ გაგაგებინოთ, არ გამოგაცდევინოთ! შვილის ტანჯვის ყურება ოცდაათი წელიწადის განმავლობაში… ეს… ეს ყველაზე მძიმე განაჩენია, მძიმე ჯვარი, რომლის ტარებაც მარტოს უკვე ძალიან მიჭირს. ამიტომ, მინდა ჩემი განწირული ვედრება თქვენც გაგაგონოთ… ხმამაღლა ამოთქმაც ისეთივე რთულია, როგორც თავად ეს ტანჯვა, მაგრამ ახლა თუ არ ამოვთქვი, თუ არ მომეხმარეთ, თუ არ შემეხიდეთ… ჩვენ დავიღუპებით!“ – ცრემლებს ვერ იკავებს ქალბატონი ლალი კოპლატაძე და ისე გვიყვება თავისი უბედურების შესახებ.

„დედა, „მომკვდარი ხარ“, თუ უბრალოდ გძინავს? დედიკო, სუნთქვას ხომ არ შეწყვეტ? კარგად თუ მოვიქცევი, აღარაფერს მოგაჭრიან? რომ ჩაგეხუტო, აღარ გეტკინება? 5 წლის გიორგი დედიკოს საწოლის გარშემო დადის და მის გამხიარულებას ცდილობს. იმას კი, ძლიერი ტკივილგამაყუჩებელი აქვს გაკეთებული, მაგრამ საზიზღარი ტკივილი, რომელიც შიგნიდან ჭამს, არაფრით ჩერდება. ძალიან განიცდის, რომ ამ ყველაფერს ბავშვები უყურებენ.

„ამბობენ, ადამიანი შიმშილს 30 დღე უძლებსო. მე შვიდი დღე ვიყავი მშიერი, მეტს ვერ გავუძელი. მერე კი, გული წამივიდა. რა ვქნა, ვერავის ვთხოვე პური… მომერიდა. ვიყავი ასე, ჩემთვის… ცუდად რომ ვიგრძენი თავი, გარეთ გამოვედი, მერე აღარაფერი მახსოვს…“ – გვიყვება 52 წლის ქალი – ლელა ოსეფაშვილი, რომელიც ხანგრძლივი ავადმყოფობის შედეგად სრულიად დაუძლურებულია, მარტოობის შედეგად კი – უიმედოდ დარჩენილი. მისი სხეული სულ რაღაც 42 კილოგრამს იწონის. ლელას მკერდის კიბო აქვს. ასევე გადატანილი აქვს ინსულტი. რის შედეგადაც, ბოლომდე ვერ აღუდგა მეტყველების უნარი. გარდა ამისა, მას სხვა უამრავი დაავადებაც აწუხებს: ნაღვლის ბუშტის ანთება, რევმატიზმები, ვენების დაავადება. დაბალი იმუნიტეტის გამო, ხშირად ცივდება და ემართება ფილტვების ანთება.