ათი წლის გიგას, ამქვეყნად ყველაზე მეტად უყვარს ნაყინი. სულ რამდენჯერმე აქვს ნაჭამი, მაგრამ მისი გემო, ახლაც ელანდება სიზმარში. „ხანდახან მგონია, რომ დედიკოზე უფრო მეტად მიყვარს“, – ამბობს გიგა და თვალებს მალავს. რცხვენია, რომ ერთმანეთს ადარებს ტკბილეულისა და ყველაზე ძვირფასი ადამიანის სიყვარულს. მაგრამ, რა ქნას? ბავშვებს ხომ თვალთმაქცობა და ტყუილის თქმა არ შეუძლიათ.

ხანძარი ნამდვილად იყო. და თანაც როგორი! მთელ უბანს გაზი და დენი გაუთიშეს, ქარქუსაშვილების ბინაში ცეცხლი რომ ჩაექროთ. ახლა, ისინი ნოლიდან იწყებენ ცხოვრებას, მერიის მიერ გარემონტებულ, მაგრამ სრულიად ცარიელ ბინაში. ახლა, უნდა ეძინოთ იატაკზე, წეროსავით, ცალ ფეხზე დამდგარმა ჭამონ, ითამაშონ სათამაშოების გარეშე. დედა კი, ახალს ვერაფერს იყიდის, მაგის იმედიც არ უნდა ჰქონდეთ – სამსახურს თავი დაანება, „ხიფათიან“ მარის რომ მიხედოს. მამაც ვერ უყიდის, ის ახლა ციხეშია. ამიტომ არის გაბრაზებული ნიკოლოზი მარიზეც და ამ ყველაფერზეც, და ურტყამს თავის დას.

ყველა კაცი ადამიანი არაა! მითუმეტეს ყველას არ აქვს უფლება იყოს მშობელი. ეს ულამაზესი გოგონა, სამი თვის რომ იყო, მამამ სახლიდან გააგდო. ლიზი და მისი დედიკო ქუჩაში დარჩნენ, უსახლკაროდ და უპუროდ. ყველა კარზე აკაკუნებდნენ, პურის ნაჭერს ითხოვდნენ. ღვთის ნებით, კეთილმა ქალმა შეიფარა. ლიზის და თეონას ისტორია სავალალოდ დასრულდებოდა, მათ გზაზე, შემთხვევით ღვთისნიერი ადამიანი – გივი რომ არ გამოჩენილიყო.

ეს ცქვიტიშვილების ოჯახის სახლია. და აქ, ადამიანები ცხოვრობენ: მამა ოთარი, დედა ნათია და მათი ორი პატარა ბიჭუნა – სამი წლის გაბრიელი და ერთი წლის ოთარი. აგვისტოში კი, ოჯახის ახალი წევრი, ნანატრი გოგონა გაჩნდება. სად უნდა დააწვინონ? რა უნდა ჩააცვან? რა უნდა აჭამონ? დედამ, ნათიამ, ჯერჯერობით ამ ელემენტარულ კითხვებზე პასუხი არ იცის. „ორი ხომ გამოვკვებე, მესამე შვილსაც გამაზრდევინებს უფალი,“ – ამბობს ის.

„ნუთუ ასე ხდება: რომ მშია – მუცელი მტკივა, რომ შევჭამ, მაინც მტკივა? – მეკითხება ნიკა და გულის ტკივილით ამატებს: – ალბათ იმიტომ, რომ ყოველდღე არ მაქვს საჭმელი.“ მეშინია, ვკითხო ბიჭუნას, მერამდენე დღეა, არაფერი უჭამია. ისევ ნიკამ დაარღვია მძიმე სიჩუმე: „ბოლოს როდის ვჭამე კანფეტი, აღარც კი მახსოვს.“

ამ დანგრეული სახლის კედლები ზაფხულშიც ვერ თბება, სული გეყინება მის სიახლოვეს. იქიდან მუდამ კვნესა და გოდება ისმის. ამ დაწყევლილ სახლში ხუთნი ცხოვრობენ: ოთხი და და მათი საერთო „ბავშვი“ – 29 წლის გიორგი. უფრო სწორად, იქ კი არ ცხოვრობენ, იტანჯებიან. ამ დაწყევლილი სახლის არცერთ ბინადარს, ცხოვრებაში არ გაუმართლა. ისინი, ერთდროულად მკვდრებიც და ცოცხლებიც არიან…