მაკა: ძამიკოს სულ შია და იმიტომ. დედიკოს კი, მისთვის საჭმელი არ აქვს და ისიც ტირის. მე კი, არ მიყვარს ტირილი, თამაში მიყვარს. მაგრამ, სათამაშოები არ მაქვს. ხან ბალიშით ვთამაშობ, ხან თოჯინას ვაკეთებ ხის ნაფტისგან. სულ ვეხვეწები დედას, ერთი გაცვეთილი თოჯინა მაინც მიყიდოს, ის კი არ ყიდულობს და სულ ტირის.

დედაზე ყველა საუბარი ცრემლებით მთავრდება. სულ ცოტა ხნის წინ, 5 წლის ანა-მარიამ და 10 წლის გიორგიმ დედიკო დაკარგეს. „ის სულ ტიროდა, სულ ახველებდა, მერე კი, ზეცაში გაფრინდა“ – ამბობს ანანო. დარწმუნებულია, რომ სწორედ მან გვთხოვა ოჯახში მისვლა. „თქვენ ხომ, მან გამოგგზავნათ, ხომ გადასცემთ, რომ ძალიან გვენატრება? რამე რომ დავხატო, წაუღებთ?“

გიორგი (12 წლის): იცი, ხანდახან მათეს ცხვირიდან სისხლი მოსდის და ვერ სუნთქავს. ძალიან მეშინია ხოლმე. ბურთით დიდხანს ვერ თამაშობს, ამბობს, რომ ყველაფერი სტკივა.
მათე (9 წლის): აი, აქ მტკივა (მუცელზე იდებს ხელს.) დედა კი, ხანდახან, ძირს ეცემა და ფართხალებს.

ცეცხლაძეების ოჯახს ინტერვიუს ჩასაწერად რომ ვესტუმრე, არ მეგონა, თუ შიმშილისა და სიცივის გარდა, სიკვდილსაც ჩავხედავდი თვალებში, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ერთი არასწორი ნაბიჯი, შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს და ეს სიტყვები არ არის შელამაზებული მეტაფორა. რათა მიაღწიოთ ქოხამდე (სახლს ნამდვილად ვერ დავარქმევთ ამ ნაგებობას) მდინარეზე უნდა გადახვიდეთ, ხისა და რკინის კონსტრუქციის გავლით, რომელიც ნაპირებს შორის ხეებზე მიბმული თოკებითა და ბაწრებით არის მიმაგრებული. ალბათ, ასეთ „ხიდთან“ ახლოს მისვლასაც ვერ გავბედავდი, რომ არა ნანუკა და ნიკა, რომლებიც მელოდებოდნენ და მამხნევებდნენ.

ნინო ამ ნაგებობას „სასახლეს“ უწოდებს. როდესაც ორი წლის შვილი გყავს და არსად გაქვს წასასვლელი, უბრალოდ თავზე ჭერიც შენთვის არის სასახლეც და ციხე-სიმაგრეც. მერე რა, რომ აქ არ ცხოვრება შეუძლებელია. ნინოს საშინელი სიზმარივით ახსენდება, სახლიდან ჩვილთან ერთად როგორ წამოვიდა და მთელი ერთი წელი გაატარა ოჯახური ძალადობის მსხვერპლთა თავშესაფარში: „ყველას არ გამოსდის ისეთი ოჯახის შექმნა, როგორზეც ოცნებობენ. დროთა განმავლობაში კი, ოცნებებიც ქრება და თავში გიტრიალებს მხოლოდ ერთი აზრი: შვილს რა ვაჭამო“.

ადრე, აქ საზოგადოებრივი საპირფარეშო იყო, თეამ კი, ოთახად გადააკეთა. რას არ იზამ, როდესაც სამ შვილთან ერთად ქუჩაში რჩები! მისი თხოვნით, ტაქსის მძღოლმა ისინი ბარგით, გვიან ღამით, უკაცრიელ ადგილას, მიტოვებულ შენობასთან მიიყვანა და სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა. ასეთ უდაბურ ადგილას, შეიძლება ადამიანს დანა დაარტყან ან მოკლან კიდეც. ქალმა კი, პირჯვარი გადაიწერა და ჩვილ გაბრიელთან, 5 წლის შიოსთან და 9 წლის თეკლასთან ერთად შევიდა ამ ცარიელ, ბნელ შენობაში. სამი თვე დენის გარეშე, ფარნის შუქზე ცხოვრობდნენ, ამ შენობაში მოსახვედრად კი, ჭაობის გავლა უწევდათ.