„დატოვე და შენი ცხოვრებით იცხოვრე! პრობლემების გარდა, ის სხვას არაფერს მოგიტანს“, – ეუბნებოდნენ დედას, როდესაც მისი შვილის დიაგნოზის შესახებ იგებდნენ. „იცი, ასეთი ბავშვები დიდხანს არ ცოცხლობენ.“ „ოჰ, მასთან ერთად როგორ გაწვალდები!..“ რამდენი გულსატკენი სიტყვა აქვს მოსმენილი მაიას! მათ ნათესავებმა და ახლობლებმაც კი ზურგი აქციეს. ყველაფრის მიუხედავად, მან მაინც შვილი არჩია! და ისინი მთელ სამყაროში მარტონი დარჩნენ, მაგრამ – ერთად!
ნიკოლოზი საწოლს არის მიჯაჭვული, ვერ დადის, დამოუკიდებლად არც ჯდომა შეუძლია და არც ლაპარაკი, ზოგჯერ მხოლოდ ხმებზე რეაგირებს და ზმუის. დედა მას ისე უვლის, როგორც სიცოცხლის პირველ დღეებში. ზოგჯერ, ბიჭის მდგომარეობა უმჯობესდება, მაგრამ ხშირი შეტევები და კრუნჩხვები თითქოს მთელ შრომას წყალში ყრიან და ქალს კიდევ ერთხელ, ისევ ნულიდან უწევს შვილის ჯანმრთელობის მარცვალ-მარცვალ აკრეფა.

21-ე საუკუნის საქართველოში, როგორც შორეულ წარსულში, ზოგიერთმა ბავშვმა, აფრიკის ჯუნგლებში მობინადრე ადამიანებივით უნდა იბრძოლოს ლუკმა პურისთვის. ჩვენი დღევანდელი გმირები გახლავთ მრავალშვილიანი ოჯახი, სადაც იზრდება შვიდი ბავშვი, მოზარდით დაწყებული, ჩვილით დამთავრებული. ისინი შიმშილობენ და იძულებულები არიან, თვითნებურად დაკავებულ შენობაში, კარ-ფანჯრისა და ელემენტარული საცხოვრებელი პირობების გარეშე იცხოვრონ.

ადრე, აქ საზოგადოებრივი საპირფარეშო იყო, თეამ კი, ოთახად გადააკეთა. რას არ იზამ, როდესაც სამ შვილთან ერთად ქუჩაში რჩები! მისი თხოვნით, ტაქსის მძღოლმა ისინი ბარგით, გვიან ღამით, უკაცრიელ ადგილას, მიტოვებულ შენობასთან მიიყვანა და სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა. ასეთ უდაბურ ადგილას, შეიძლება ადამიანს დანა დაარტყან ან მოკლან კიდეც. ქალმა კი, პირჯვარი გადაიწერა და ჩვილ გაბრიელთან, 5 წლის შიოსთან და 9 წლის თეკლასთან ერთად შევიდა ამ ცარიელ, ბნელ შენობაში. სამი თვე დენის გარეშე, ფარნის შუქზე ცხოვრობდნენ, ამ შენობაში მოსახვედრად კი, ჭაობის გავლა უწევდათ.

ეს არის პატარა, ხუთი წლის სალომეს სიტყვები, რომლის ყველაზე დიდი ოცნებაა, თავისი უფროსი დაიკო, მარიამი, გამოჯანმრთელებული რომ ნახოს! მარის აქვს ეპილეფსია და ცერებრალური დამბლა, 8 წლის ასაკში, მას ჯერ კიდევ პამპერსი სჭირდება…

„ვეცდები, ჩემო გოგონა… ღმერთო, როგორ მტკივა! გევედრებით, გამიყუჩეთ, უკვე აღარ შემიძლია ამ ჯოჯოხეთური ტკივილისა და ტანჯვის ატანა…“ – 27 წლის გიორგი ჩხიკვაძე საშინელი ავტოსაგზაო შემთხვევის მსხვერპლია – მან უკვე 3 ოპერაცია გადაიტანა; ერთი ფეხი დაკარგა და შესაძლოა, მეორეც ვერ შეინარჩუნოს.

სიცოცხლის წამზომი ჩართულია! ახალგაზრდა მამას თავის ტვინის პარკუჭების ავთვისებიანი სიმსივნე, მე-4 სტადიის გლიომა აქვს. საწყალი კაცი გერმანიაში იყო სამუშაოდ წასული, რომ მის ოჯახს ლუკმაპური არ მოკლებოდა. მუხლჩაუხრელად შრომობდა. ბოლო პერიოდში კაცი უჩვეულო სისუსტეს გრძნობდა, მაგრამ მუშაობას თავს არ ანებებდა, რადგან საქართველოში ოჯახს რჩენა სჭირდებოდა. მთასავით კაცს ფეხები ასე დაუწვრილდა. აი, როგორ ჭამს სიმსივნე ცოცხლად… გაუფრთხილდით ჯანმრთელობას, მეგობრებო, და დროულად მიმართეთ ექიმებს ან ჩვენს ფონდს დახმარებისთვის! ჩვენ ყოველთვის თქვენ გვერდით ვართ! სამწუხაროდ, ირაკლის მე-4 სტადიის სიმსივნე აქვს. ექიმები ოჯახს გადარჩენის იმედს ვერ აძლევენ. 7 წლის გოგონა ხვდება, რომ მამა ზეცაში უნდა გაფრინდეს და ამიტომ წამითაც არ ტოვებს საყვარელ მამიკოს. ამჟამად ოჯახს ფული სჭირდება. ძალიან სჭირდება პირდაპირი გაგებით ყველაფრისთვის! დავეხმაროთ, რომ ადამიანურად დაემშვიდობოს ქალიშვილი მამას და ქალი ქმარს! და შემდეგ ჩვენი მუდმივი მზრუნველობის ქვეშ ავიყვანოთ ეს ოჯახი, რომელიც ახლო მომავალში დაობლდება! ამ პატარამ და დედამისმა უნდა იცოდნენ, რომ საქართველოში ადამიანები არ ტოვებენ ერთმანეთს გასაჭირში! კიდევ რამდენ ხანს იცოცხლებს ირაკლი და როგორ პირობებში იქნებიან ის და მისი ოჯახის წევრები – მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული!