ცეცხლაძეების ოჯახს ინტერვიუს ჩასაწერად რომ ვესტუმრე, არ მეგონა, თუ შიმშილისა და სიცივის გარდა, სიკვდილსაც ჩავხედავდი თვალებში, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ერთი არასწორი ნაბიჯი, შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს და ეს სიტყვები არ არის შელამაზებული მეტაფორა. რათა მიაღწიოთ ქოხამდე (სახლს ნამდვილად ვერ დავარქმევთ ამ ნაგებობას) მდინარეზე უნდა გადახვიდეთ, ხისა და რკინის კონსტრუქციის გავლით, რომელიც ნაპირებს შორის ხეებზე მიბმული თოკებითა და ბაწრებით არის მიმაგრებული. ალბათ, ასეთ „ხიდთან“ ახლოს მისვლასაც ვერ გავბედავდი, რომ არა ნანუკა და ნიკა, რომლებიც მელოდებოდნენ და მამხნევებდნენ.

„ძალიან მწარე ყოფილა იმის ცქერა, თუ როგორ კვდება ნელ-ნელა შენი სხეული. მე ხომ ყველაფერს ვაცნობიერებ, ტვინი მუშაობს, ყველაფერი დანარჩენი კი – არა. ყოველდღე დავტირი საკუთარ თავს. მეჩხუბებიან, მეუბნებიან, რომ ასე არ შეიძლება, რომ იმედი არ უნდა დავკარგო… რის იმედი? ფეხები წამერთვა, ხელებიც, ახლა ხმასაც ვკარგავ. ხანდახან, საერთოდ ვერ ვლაპარაკობ. მინდა, რომ ვინმეს რამე თვალებით ავუხსნა, მაგრამ ჩემი არავის ესმის. სწორედ ამას ჰქვია ჯოჯოხეთური ცხოვრება! მე ხომ, ჯერ ახალგაზრდა ვარ, მხოლოდ 45 წლის. წელიწადნახევრის წინ ვმუშაობდი, სიცოცხლე მიხაროდა. ვოცნებობდი, ას წლამდე მეცხოვრა! იმის მერე კი, ჩემი დიაგნოზის, გაფანტული სკლეროზის შესახებ რაც შევიტყვე, მხოლოდ სიკვდილზე ვფიქრობ.“

ჯილდა: ოჰ, როგორ მეშინოდა ამ მომენტის, როგორ არ მინდოდა დაჯერება… მითხრეს, რომ წლების განმავლობაში ლუკას მდგომარეობა დამძიმდებოდა, მაგრამ მე მაინც სასწაულის მწამდა! მაინც ვფიქრობდი, იქნებ ყველაფერი სხვაგვარად ჰქონოდა ლუკას? ვფიქრობდი, იქნებ ურჩხული, რომელიც მის თავში ცხოვრობს, აღარ განვითარდება და შეეშვება ჩემს შვილს? მაგრამ არა, ისევ დაეწყო თავის ტკივილები და შეტევები.

„მკვდარი მკვდარს აეკიდა, სამარემდე მიმიყვანეო“ – ზუსტად ჩემზე და ჩემს ცოლზეა ნათქვამი“ – ამბობს აკაკი და სევდიანად უყურებს დალის, რომელსაც ფეხი მოჰკვეთეს დიაბეტის გამო, დაკარგა მხედველობა და ცუდად გრძნობს თავს. აკაკის კი, ღია გულზე ოპერაცია ჩაუტარდა – ინფარქტის გამო შუნტირება და ფეხი აქვს მოტეხილი. ორი ოპერაცია გაუკეთეს ფეხზე, მაგრამ მოტეხილობა არაფრით ხორცდება. მესამედ ვეღარ გარისკეს, უთხრეს, რომ გული ვერ გაუძლებდა. ძლივს დადის, ყავარჯნებით. ძლივს სუნთქავს, მისი მეუღლე კი, ეტლს არის მიჯაჭვული, ისიც არ იცის, საით გააგოროს, ვერაფერს ხედავს. მათ არავინ ჰყავთ ერთმანეთის გარდა. ვერ გაიგებ, ვის უფრო უჭირს, რომელი უფრო იტანჯება.

როდესაც პურის საყიდელი ფულიც კი არ აქვს, იუზა ხელის გულზე დაიდებს ხოლმე და სინანულით უყურებს თავის ყველაზე ძვირფას ნივთს – ღირსების ორდენს. საინტერესოა, თუ გაყიდის, ნეტავ, რამდენი დღის სამყოფი პურისა და მედიკამენტების ყიდვას შეძლებს? მაგრამ ისეთი ადამიანები, როგორიცაა იუზა, ღირსებას არ ყიდიან! „არსებობს იმდენად ფასდაუდებელი ნივთები, რომელიც არ იყიდება. და რადგან არ იყიდება, ეს ნიშნავს იმას, რომ ეს უკვე ნივთი კი არა, ცხოვრების აზრია“ – ამბობს იუზა.

„თუ მას რამე მოუვა – მეც ორ-სამ დღეში მივყვები. მე თუ მომივა რამე ის უჩემოდ ერთ დღესაც ვერ გაძლებს. ასე ვართ, ერთმანეთს ვექაჩებით და არ ვტოვებთ. დიდი სიამოვნებით მივებარებოდი უფალს, მაგრამ ციურის მარტო ვერ დავტოვებ. მე მას შევპირდი რომ არასდროს მივატოვებდი და ვასრულებ პირობას“