ნატა (12 წლის): ხანდახან, თვალებს მაგრად ვხუჭავ, ხელებს აი, ასე ვადებ ერთმანეთს და ჩუმად ვლოცულობ. წარმოვიდგენ, როგორ დავდივარ, დავრბივარ, როგორ მივდივარ მეგობრის მოსანახულებლად საკუთარი ფეხებით, ეკლესიაში ერთად როგორ მივდივართ! ნეტავ… თავს ეტლის გარეშე დავხატავდი. ამ ბორბლების გარეშე! ექიმები ამბობენ, რომ სიარულს ვერ შევძლებ. თქვენ როგორ ფიქრობთ? მე მჯერა! უფალი ჩემს ხმას შეისმენს! ის ხომ კეთილ, პატარა გოგონებს ეხმარება?!

17 წლის ბუბა 5 წლიდან დამხმარე ეტლს არის მიჯაჭვული… მან არ იცის, რა არის სირბილი, ხტუნვა და ბიჭებთან ერთად ფეხბურთის თამაში… მას ამაზე მხოლოდ ოცნება შეეძლო.
ბავშვთა ცერებრალური დამბლა – აი, ექიმების უმოწყალო დასკვნა. განაჩენივით ჟღერს, არა? მაგრამ არა ბუბას გაბედული დედისათვის – ლელასთვის (47 წლის). კეთილი ქალისა და ნამდვილი ქართველისთვის ამ სიტყვებმა ბრძოლის მოწოდებად გაიჟღერეს. იმ წუთიდან, მან მთელი თავისი სასიცოცხლო ძალა შვილის ფეხზე წამოყენებისკენ მიმართა. დედობრივი სიყვარულისთვის კი არანაირი წინაღობა არ არსებობს.

„როდესაც ჩემი შვილი ძირს ცოცხალმკვდარი ეცემა, მზად ვარ, მასთან ერთად მოვკვდე, – ამბობს 4 წლის ლუკას უბედური დედა, ნუნუ (28 წლის). – მისი ყოველი შეტევა – გამოცდაა და ყოველ ჯერზე, გული მიჩერდება… როდესაც ის ძირს ეცემა, მთლიანად ლურჯდება და ცივდება, მე ფეხქვეშ მიწა მეცლება.“

ის ხშირად მესიზმრება. საზარელია!!! – პატარა ბარბარე სახლის კარებში სწორედ ამ სიტყვებით შემომეგება და კედელთან მიმიყვანა.
– შენც გყავს სახლში ასეთი? – გულუბრყვილოდ მეკითხება ბავშვი.
– არა, არ მყავს. ახლავე წავიყვან შენსას. არ გენანება?
– წაიყვანე! მე კიდევ ბევრი გემრიელი საჭმელი და დღეში სულ პაააატარა კანფეტი მინდა, ერთი მაინც!
– მოგიტან!

ამ სიტყვებით შემოგვეგება თამარი (10 წლის) – პატარა, ლამაზი გოგონა მოწყენილი თვალებით. „იცით, ის მთლიანად შავდება… მე კი ისე მეშინია, გავრბივარ, შორეულ კუთხეში ვიკუნტები და ვტირი… ოღონდ დედას არ უთხრათ, კარგი? თქვენ ხომ კეთილი ხართ?! დედამ თქვა, რომ თქვენ ჩვენს დასახმარებლად მოხვიდოდით!“ – გულუბრყვილოდ მიყურებს თვალებში ბავშვი…

ამ კითხვით, ზღურბლიდანვე საგონებელში ჩამაგდო სასაცილო, პატარა ნუცამ (8 წლის). „თქვენ ექიმი ხართ? თუ ჯადოქარი? დედამ თქვა, რომ თქვენ ჩვენს დასახმარებლად მოხვალთ! – არ ჩუმდება ბავშვი. – იცით, რომ გავიზრდები, მეც ექიმი გავხდები და აუცილებლად გამოვიგონებ წამალს მათესთვის; მაგრამ ამის ლოდინი იმდენ ხანს მოგვიწევს… იქნებ თქვენ შეძლოთ მისი განკურნება, თორემ ის არ დადის და საერთოდ არ გვეთამაშება. ნახეთ, რა სასაცილო ფეხსაცმელები აქვს!“