„ჰოი, ყოვლადწმინდაო ქალწულო დედა ღმრთისაო, საფარველსა ქვეშე შენსა დაიფარე და იხსენ ჩემი ბარბარე. გადმოაფარე შენი დედობრივი წმინდა კალთა და შეავედრე მამაზეციერსა და შვილსა შენსა… ნუ გასწირავ ჩემს შვილს სიცივითა და შიმშილით სიკვდილისთვის. აცხოვნე და დაიცავ იგი.“

„ჩემი სამი თვის გოგონა საკუთარი დედის უსიცოცხლო სხეულის ქვეშ გაიგუდა…“

„პატარა ვიყავი, მაგრამ დედა მახსოვს“, – გვეუბნება პატარა, მშვენიერი ბარბარე და დედამისის სურათი გულზე მიხუტებული მოაქვს. – „ხომ ლამაზია? ხომ ვგავარ? მახსოვს, როგორ იწვა, ხელზე ვეფერებოდი, მას კი უხაროდა. ახლა ის ზეცაშია, მე კი მას გულებს ვუხატავ და ვწერ „დედიკო, მიყვარხარ“. მე და ბებო მის საფლავზე ხშირად დავდივართ და იქ ყველაფერი ძალიან ლამაზია… ახალ წელს მისთვის ნაძვის ხესაც კი ვრთავთ.“

ძალიან მტკივნეულია, როცა თავში გირტყამენ, შენ კი მხნეობა უნდა შეინარჩუნო; მაგრამ 12 წელია იოსებს სწორედ ამის ატანა უწევს. „თამაშია ასეთი“, – ეუბნებიან მეზობლის ბიჭები. როცა სპორტულ მოედანზე გუნდში ყველას იყვანენ, მას კი უყვირიან: „გადი, შე ტილიანო! მოშორდი აქედან!“ – ესეც თამაშია. ამას რა დიდი მიხვედრა სჭირდება?! აი, მასწავლებლებს, თანასოფლელებს და მათ შვილებს – ყველას მშვენივრად ესმის, რომ იოსებს ასე ეთამაშებიან.

მასზე იყო დამოკიდებული არხოშაშვილების დიდი და მეგობრული ოჯახი, რომელიც ერთ წამში ბედნიერი ოჯახიდან ყველაზე უბედურ ოჯახად იქცა საქართველოში. „პაპა, პაპა, გტკივა? რატომ არ მეთამაშები?“ – ოთხი წლის მშვენიერი, მოუსვენარი ბიჭი, გოდერძი, საყვარელ პაპას ნაზად ეფერება და ცდილობს აალაპარაკოს. საწოლს გარშემო უტრიალებს, მაგრამ მისი კითხვები უპასუხოდ რჩება; თუმცა ქეთინო ბებოსგან იცის და დარწმუნებულია – მიუხედავად იმისა, რომ ნოდარი პაპა ძალიან ავად არის, ოდესმე ის მას მშვენიერ ზღაპარს მოუყვება… ოჰ, როგორ უნდა!..

„საბავშვო ბაღში სიარული მიყვარს იმიტომ, რომ იქ საჭმელია!“ – ამბობს 5 წლის ულამაზესი თამარი და თვალებში გულუბრყვილოდ შემომცქერის. ეს მშვენიერი, ცისფერთვალება გოგონა პირველი გამოხტა უბადრუკი ქოხის ზღურბლზე, რომ ჩვენ შეგვგებებოდა. ჯერ კიდევ პატარა, ვერ ხვდება, რომ მისი სიტყვებისგან გული გეფლითება და თვალებზე ცრემლი გადგება.