ჩემთან უცხო ხალხი რომ მოსულიყო და ჩემს შვილს მათ კითხვაზე, როგორ უყვარს ნაყინი, ეპასუხა, რომ ნაყინი დედაზე და მამაზე მეტად უყვარს, ალბათ დარდისგან მაშინვე მოვკვდებოდი…

ექვსი თვის წინ ხანძარმა ყველაფერი გაანადგურა: ახლადგარემონტებული ოთახები, ლამაზი ავეჯი, ტექნიკა და ყველა ოცნება…

“დე-ე-ე-ე, ანდრიამ ისევ მთელი ჩვენი პური აიღო და ახლა სულ თვითონ შეჭამს, ჩვენ არაფერს დაგვიტოვებს”, – 6 წლის მარი დედას დასახმარებლად ეძახის, რადგან იცის, რომ ძმას მარტო ვერ გაუმკლავდება, – ბიჭი პურს თავისი ნებით არ დათმობს. მერე 9 წლის გიორგი, 6 წლის მარი და 5 წლის ალექსანდრე პურის გარეშე დარჩებიან; მხოლოდ 2 წლის ანდრია გამოძღება კარგად…

დედა, ინგა, თავისთვის და თავისი სამი შვილისთვის 320-ლარიან დახმარებას იღებს. ეს თანხა ორი კვირა როგორღაც ჰყოფნით, მაგრამ მერე შიმშილი იწყება… კიდევ ცოტაც ასეთ რეჟიმში და საბრალო ქალი, დეპრესიიდან გამოსვლის გარეშე, სიცოცხლეს თვითმკვლელობით დაასრულებდა… მაგრამ მას „გაუმართლა“ – ის სოციალურ სასადილოში ჩაწერეს და ახლა, თავის გოგონებთან ერთად, რაღაც სალაფავით მაინც გააქვს თავი, რომელიც, მართალია, ნორმალურ საჭმელს ნაკლებად ჰგავს, მაგრამ მშიერი დღეებისგან თავის დასაღწევად გამოდგება…

მწუხარება, უბედურება, სიღარიბე, ტკივილი, სულიერი ტანჯვა – ამ ოჯახის გახსენებისას სწორედ ასეთი ფიქრები გიჩნდება. ამ საწყლებს ნამდვილად ბოროტი ბედი სდევს თან. სხვაგვარად მთელი ეს უბედურება და ტანჯვა როგორ ავხსნათ?

„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ – მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“