მეგობრებო, როდესაც ნახავთ, როგორ ცხოვრობს ეს საბრალო ხალხი, ნამდვილად შეძრწუნდებით. ისინი “კეთროვნები” არიან. არა ჩვენთვის კი არა, – ადამიანებისთვის, რომლებმაც იციან, რომ ღმერთი არსებობს, – არამედ ჩინოვნიკებისთვის, რომლებიც ვალდებულები არიან, რომ ხალხს დაეხმარონ! ნუთუ მათ ჩვენც მივატოვებთ და ზურგს ვაქცევთ გასაჭირში? უბრალოდ შეხედეთ ამ ფოტოს!

მარიამს ძალიან უჭირს. ის ავადაა. ის სხვებს არ ჰგავს. თანატოლების მსგავსად, წერა-კითხვა და ოცნება მასაც შეუძლია, სიარული კი არა. ბავშვობიდან! წარმოგიდგენიათ, მეგობრებო, როგორია ამ ტანჯვის ყურება მისი ოჯახისთვის, თანაც – სრულ სიღარიბეში?! ისინი იმდენად ღარიბები არიან, რომ მას ვერაფრით ეხმარებიან.

ამ ზღაპრისთვის მსგავსი დასასრული პირდაპირ ზედგამოჭრილი იქნებოდა. რა იყო, არ გჯერათ? მაშინ რამდენიმე წუთი გამოყავით ყველა იმ საშინელების წასაკითხად, რომელიც მოხუცი, ავადმყოფი დედისა და მისი მოსიყვარულე შვილის ცხოვრებას ეხება.

„ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ისევ დავდივარ… მერე თვალებს ვახელ და ვცდილობ ხელ-ფეხი გავანძრიო, მაგრამ არ გამომდის… ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და გულზე სევდა მაწვება… თითქოს საკუთარი სხეულის ტყვედ ვიქეცი“, – გვიყვება 31 წლის გოგა ბერიშვილი და თვალებზე ცრემლები ადგება; მათ დამალვას ცდილობს, მაგრამ მის ყოველ სიტყვაში სასოწარკვეთა ისმის.

– საცოდავად ჩურჩულებს ოთხი წლის ბიჭი და ტირილს იწყებს; ლოყებზე მლაშე ცრემლები ღვარად ჩამოსდის, მის თვალებში კი იმხელა ტანჯვა და მწუხარება იკითხება, რომ ამის დანახვაზე გული მიკვდება!

„თუ სიარული ვეღარ შევძელი, მუხლებზე ხოხვაც რომ მომიწიოს, ჩემს შვილიშვილებს არ მივატოვებ! არ დავუშვებ, რომ ცუდად იყვნენ! მე მათ არ დავტოვებ! უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე მათ გვერდით ვიქნები და ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ მარტო არ დარჩნენ!“
8 წლის ჯონის, 11 წლის ლუკას და 12 წლის ნინოს მფარველი ანგელოზი ჰყავთ, სახელად ნუნუ. ის მათთვის ყველაფერია – დედაც, ბებიაც და მეგობარიც. მძიმე ცხოვრებაგამოვლილს და მძიმედ ავადმყოფს, მოვლა და ყურადღება თავად სჭირდება, მაგრამ მას მხრებზე მძიმე ტვირთი დააწვა – შვილიშვილების აღზრდა, რომლებსაც დედა აღარ ჰყავთ.