– თვალცრემლიანი ამბობს დედა, ნინო.
– დე, მალე დღესასწაული მოდის… არ იტირო, რა, – ამშვიდებს მას გოდერძი. ბარბარე კი დედას თავზე ეფერება.
– მალე… – ოხრავს ნინო.

„ჩვენი პური ყველაზე გემრიელია… მაგრამ დღეს ცოტა ძნელი ჩასაკბეჩია, გუშინ უფრო რბილი იყო.”

ხუთი წლის ვაჩეს ჰგონია, რომ დედას ცუდი გემოვნება აქვს, როცა ის მაკარონს ან კარტოფილს უსინჯავს გემოს და შვილს ეუბნება: „მმმ, გასინჯე, რა გემრიელია!“ ვაჩეს ამ „გემრიელობების“ დანახვა უკვე აღარ შეუძლია.

მკვლელი სახლი ბავშვებს ობის შხამით წამლავს და მათ ჯანმრთელობას მუდმივ საფრთხეს უქმნის! „დეიდა, იატაკს ხომ არ დაგვით? ძირს თაგვებისთვის ნამცეცები ყრია. მათ ჩვენზე მეტად შიათ. ცოდოები არიან, არ გინდათ!“ – პატარა აჩის გულის ამაჩუყებელმა მზრუნველობამ თავისი „სათამაშოების“ მიმართ ზღურბლიდანვე სახტად დამტოვა. მართლაც, მას და მის დაიკოს სხვა სათამაშოები არ აქვთ.

ამ საბრალო ქართული ოჯახის ერთადერთი მარჩენალი 11 წლის სანდროა.
როდესაც საჭმელი საერთოდ აღარ აქვთ და მისი პატარა და-ძმა აკრუსუნდება, ოჯახის უფროსი სამუშაოდ გადის: იწყებს ჯართის, ან ქილების შეგროვებას. თუ გაუმართლა, შესაძლოა ნაგვის ურნასთან პურიც იპოვოს პარკით, რომელიც კეთილმა ადამიანებმა ურნაში არ ჩააგდეს და გვერდით დაკიდეს მშიერი ძაღლებისთვის… ან ბავშვებისთვის.

ვაზიანი… აქ საცხოვრებლად მაშინ გადმოდიან, როცა საქმე უკვე ძალიან ცუდადაა და რაიმე სახის საცხოვრებელი მაინც სჭირდებათ; ოღონდ კი თავზე ჭერი ჰქონდეთ და აღარაფერს დაეძებენ. სწორედ აქ, ამ სამყაროსგან მოწყვეტილ ადგილას აღმოჩნდა ჟანა ქოქოევა თავის ორ პატარა გოგონასთან – ელენესთან და ანასტასიასთან ერთად. ის აქ უსიყვარულობამ მოიყვანა.