„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

ჩვენ ფონდს „სოციალური პარტნიორობა“ დახმარების თხოვნით ახალშობილთან ერთად მრავალშვილიანი მარტოხელა დედა, ნათია ჯიშკარიანი ესტუმრა.

შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რას გრძნობს დედა, რომელსაც ერთი შვილი გარდაეცვალა და მეორე შვილის გადასარჩენად უკვე 15 წელია იბრძვის.

დედა ელენე: ბოდიშს გიხდით, ამდენი თხოვნით რომ გაწუხებთ, მაგრამ ეს ხომ ჩვენი საერთო საქმეა. არ დაგიმალავთ, თქვენი იმედი მაქვს. (იღიმის.) ყოველთვის გვჭირდება წამლები, პამპერსი, სველი ხელსახოცები, ასევე აბაზანისა და საპირფარეშოს საწმენდი საშუალებები. სამი მწოლიარე ბებიის მოსავლელად სპეციალურ გამწმენდ ქაფს ვიყენებ. იქნებ, ვინმეს მოუნდეს, ფორტეპიანო რომ აჩუქოს თავშესაფარს? შესაძლოა, ახალი არა, მაგრამ კარგ მდგომარეობაში. მეტი დადებითი ემოცია სჭირდებათ ბებიებს და ძალიან გაახარებდათ. ან იქნებ, ვინმემ კონცერტი ჩაატაროს? აი, ისეთი, ქართულ–გერმანული სკოლა „სხივის“ მოსწავლეებმა რომ ჩაატარეს. ოჰ, რა ლამაზი დღე იყო! გარდა ამისა, ვფიქრობ, რომ ის სივრცე, სადაც დღის განმავლობაში ჩვენი თავშესაფრის მაცხოვრებლები სხედან, წვიმისა და ქარისგან დაცული უნდა იყოს. მეტალოპლასტმასი საუკეთესო გამოსავალი იქნებოდა. ამ საკითხის მოგვარებაშიც გთხოვთ დახმარებას. თავშესაფარ „ლაზარეთს“ რეგულარულად ესაჭიროება მედიკამენტები, პამპერსი, ჰიგიენური საშუალებები და ქიმიკატები. ბებიების პირადად მონახულება ასევე შესანიშნავი აზრია! ძალიან გაუხარდებათ და დიდხანს ემახსოვრებათ ასეთი დღე!