მას აღარ უნდა სიცოცხლე!.. ძლიერი ტკივილის დროს, იწურება ყველაფრის იმედი… მაგრამ, როდესაც მას პაწაწინა ხელი ეხება, ხვდება, რომ სიკვდილი მისთვის არის ყველაზე იოლი გამოსავალი, მისი შვილისთვის კი, საშინელი ტანჯვა იქნება.

„ზაქარია მქვია. 31 წლის ვარ. მესმის, რომ ზრდასრული მამაკაცი ვარ, მაგრამ ისე ვარ დამოკიდებული ახლა დედაზე, როგორც ჩემი ცხოვრების პირველ წლებში. მე ინვალიდი ვარ, ეს სიტყვა რაოდენ უხეშადაც არ უნდა ჟღერდეს. დიახ, ეს ასეა. უკვე 10 წელია, რაც ნახევარი ადამიანი ვარ. დედა რომ არა, ალბათ, დიდი ხნის წინ დავკარგავდი განძრევის უნარს. ვერ ვხვდები, საიდან აქვს ამდენი ენერგია. მეუბნება: „შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ შენს ნაცვლად, მე ვერ ვივარჯიშებ“. და აი, უკვე 10 წლის მანძილზე, ჩემს მძიმე ხასიათს უძლებს. ეგუება ყველა ჩემს დამარცხებას. მხოლოდ მისი დამსახურება გახლავთ თითოეული ჩემი პატარა გამარჯვება, ის, რომ დღეს ფეხზე დგომა შემიძლია, დამოუკიდებლად ჭამა, ლაპარაკი…

უკანასკნელი, რაც კარგი ცხოვრებიდან ახსენდება ისაა, თუ როგორი ბედნიერი გამოდიოდა სახლიდან 10 ნოემბერს. აი, ასეთი იყო ინგა ავადმყოფობამდე, 2017 წელს… იმ შესანიშნავ და მისთვის ყველაზე ბედნიერ დღეს ქალი სიხარულისგან დაფრინავდა, რადგან ქურთუკისთვის ულამაზესი მასალა იყიდა; ოცნებობდა, მისით თავს როგორ მოიწონებდა და როგორ მოუხდებოდა! და მორჩა… მერე, მრავალი დღის განმავლობაში, წყვდიადი ჩამოწვა.

უბრალოდ წარმოიდგინეთ, რას გრძნობს დედა, როდესაც ხედავს, რომ მისი 37 წლის ბიჭი იატაკზე ზის, სათამაშო მანქანას აგორავებს და სათამაშო ტელეფონში რაღაცას დუდღუნებს…

„ასეთი რამ როგორ შეიძლება?“ – იფიქრებთ თქვენ. მზია ძამუკაშვილმა ამ კითხვაზე პასუხი კარგად იცის. ის პირველად 9 წლის ასაკში მოკვდა, როცა დაბრმავდა. სამყარო გაუჩინარდა. ბავშვობა დასრულდა და დასრულდა სიცოცხლეც. მზიამ თავისი ოცნებები დამარხა და დაიტირა, მერე კი სხვა ცხოვრებისთვის აღდგა, – მარადიულ წყვდიადში. ცხოვრებას ხელის შეხებით სწავლობდა: სიარულს, კითხვას, ადამიანების ცნობას… სწავლობდა იმას, თუ როგორ არ სდომებოდა დიდი სიხარული… თუმცა ბოროტი დედინაცვალი-ბედი მისთვის სიყვარულის, დედობის სიხარულის და ბედნიერების მიცემას არც კი გეგმავდა.

– ზლუქუნებს 53 წლის ნონა ტურაშვილი. ხმა გამუდმებით უწყდება, მთელი ძალით ცდილობს ცრემლების შეკავებას, მაგრამ, რაღაც მომენტში, საბრალო ქალი თავს ვეღარ იკავებს, სახეს ხელებში რგავს და მწარედ ტირილს იწყებს. ეჰ, რამხელა მწუხარება და ტკივილია ამ ცრემლებში! ქალი ტირილს აგრძელებს…