ეს სიტყვები 54 წლის ქალს ეკუთვნის, ევროპაში რომ გაფურჩქვნის ასაკს ეძახიან.მაგრამ ელისო სიკვდილს გაუმიჯნურდა…
როცა თითქმის მთელ ოჯახს მიწაში ჩადებ – მამას, დედას, ძმას, დას, დისშვილს – საკუთარ სიცოცხლეს აღარ აქვს მნიშვნელობა. დარდმა ელისო გაანადგურა, უბედურებებს კი ბოლო არ უჩანდა. დღემდე გრძელდება.

იცოდით, რომ ძალიან დიდხანს თუ არ შეჭამ, მუცელი ბუყბუყს იწყებს? ხანდახან იმდენად ხმამაღლა, რომ შეიძლება მეზობლებმაც კი გაიგონ. და ის თუ იცოდით, ბუყბუყის გასაჩერებლად, მუცელზე რომ უნდა დაწვე და ფუმფულა დათუნიას ჩაეხუტო? სცადეთ! რვა წლის მარიამი და შვიდი წლის ანანო გვიმტკიცებენ, რომ შველის. სწორედ ასე იწვნენ და ცდილობდნენ „მშიერი ბუყბუყას“ დამშვიდებას.

მათ საკუთარი სახლის ეშინიათ; ეშინიათ, რომ სახურავი, რომელიც ხანძრის შემდეგ ვეღარ შეაკეთეს, თავზე ჩამოექცევათ… და თუ ხანძარს სასწაულებრივად გადაურჩნენ, საკუთარ ჭერქვეშ აუცილებლად დაიღუპებიან. „ალბათ ბევრი დაისვენებს“, – ყოველგვარი ირონიის გარეშე ამბობს გულნაზი. ის მართლა ასე ფიქრობს და იმასაც ფიქრობს, რომ მათი ოჯახი ზედმეტია, რადგან მათზე არავინ დარდობს.

„მოდით, ჭამეთ!“ – ყველაზე არასასიამოვნო სიტყვებია რვა წლის გიოსა და სამი წლის გაბისთვის, მათ პატარა ცხოვრებაში… პირში მაშინვე საზიზღარ, გულის ამრევ გემოს გრძნობენ… ოჰ, ეს წყეული ვერმიშელი, არა და არ გამოილია!

დედა, თამარი და მისი 7 წლის ბიჭი, გაბრიელი, სრულიად მარტონი არიან ამქვეყნად. მამა უკვე ექვსი წელია, რაც აღარაა, – მუდმივი გაჭირვებისგან და მწუხარებისგან თავი მოიკლა… მათ არც ნათესავები ჰყავთ, დახმარებასაც არსაიდან ელიან, არც არავინ ჰყავთ, ვისი იმედიც ექნებოდათ, ამიტომ ისღა დარჩენიათ, რომ ძლიერები იყვნენ, გაუძლონ, გადარჩნენ და ილოცონ… და ასეც იქცევიან, უბრალოდ ძალა თითქმის აღარ შერჩათ.

„წამო, ხვრელებს გაჩვენებ! იქ კინაღამ მოვკვდი, იცი? ფეხზე ხელი რომ მტაცა, დავიყვირე: „ა-ა-ა!“ დედამ მოასწრო და დამიჭირა, თორემ ჩემი შეჭმა უნდოდა!“ – ხელით მიმათრევს პატარა ნინიკო, რომელსაც ჩემთვის რაღაც ბოროტი ხვრელის ჩვენება უნდა. – „ოღონდ ფრთხილად იყავი, თორემ შეიძლება შენც შეგახრამუნოს!“ – მაფრთხილებს ბავშვი.